29-06-2017 | De Stilte van een Onzichtbare Stad

High Resolution Photo by Ofoto Ray **

LOST IN AMSTERDAM 175

JPG - 5671 x 3179 px

De Stilte van een Onzichtbare Stad

In het hart van de stad, waar toeristen en inwoners elkaar moeiteloos kruisen, stond hij. Een jonge man in een olijfgroene outfit, zijn houding lichtelijk gebogen, verloren in de wereld van zijn telefoon. Achter hem glinsterde een glazen gevel met boekenkasten vol kleurrijke omslagen. De boeken leken hem niets te zeggen, gevangen achter glas, onbereikbaar voor zijn huidige aandacht. Zijn tas hing nonchalant over zijn schouder, gevuld met vermoedelijk niets bijzonders, maar toch beladen met een onvertelde reis. Een paar meter verderop stond een vrouw, haar blauwe vest strak om haar heen geslagen, haar blik evenzeer naar beneden gericht op een andere kleine schermwereld. Ondanks hun gedeelde stilte in de fysieke wereld, leek het alsof ze in parallelle universa leefden.

De man, laten we hem Erik noemen, was niet bewust van zijn omgeving. Zijn vingers bewogen snel over het scherm, heen en weer scrollend door berichten en foto's, zijn ogen slechts vluchtig de woorden oppikkend. Hij had zichzelf wijs gemaakt dat hij even "bij" moest blijven, maar de waarheid was dat hij een gevoel van ongemak probeerde te verzachten. Eenzaamheid was geen vreemd concept voor Erik. In een stad vol met mensen voelde hij zich vaak alsof hij op een eiland stond. Zijn telefoon was zijn brug, hoe wankel die ook mocht zijn.

De vrouw, wie we Anna kunnen noemen, stond daar niet toevallig. Ze wachtte, misschien op iemand, misschien op een teken. Haar tas was gevuld met een paar net gekochte boeken, maar ze had ze nog niet echt bekeken. Haar vingers bewogen minder snel dan die van Erik, alsof ze zichzelf probeerde te dwingen niet te veel aandacht te schenken aan haar scherm, maar toch niet helemaal kon ontsnappen. Af en toe keek ze op naar de reflectie in het glas, haar eigen gezicht gevangen tussen de omslagen van boeken en de bewegingen van mensen achter haar. Ze vroeg zich af of ze gezien werd, en misschien nog wel meer of ze wílde worden gezien.

Het was een typische middag in Amsterdam. De drukte van fietsen die voorbij zoefden, het zachte gerinkel van bellen en het gemompel van gesprekken vormden een achtergrondmelodie die nauwelijks werd opgemerkt door de twee protagonisten van dit moment. Voorbijgangers liepen hen voorbij alsof ze onzichtbaar waren, gevangen in hun eigen ritme, hun eigen kleine verhalen.

Erik stond al tien minuten op dezelfde plek, zich er niet bewust van hoe zijn tijd werd opgeslokt. Zijn telefoon trilde, een nieuwe melding verscheen, maar de vreugde die ooit gepaard ging met de verwachting van connectie voelde vlak aan. Hij opende de melding toch, uit gewoonte meer dan nieuwsgierigheid. Het was een bericht van een vriend met wie hij sinds zijn studie nog nauwelijks contact had gehad. "Hoe is het met je?" stond er, en Erik staarde naar de woorden alsof ze in een andere taal geschreven waren. Wat was het met deze simpele vraag dat zo confronterend voelde? Goed, hij moest antwoorden dat het goed ging. Dat was immers wat mensen wilden horen, toch?

Aan de andere kant van de glazen gevel speelden er andere verhalen af. Binnen in de winkel bladerden kinderen door prentenboeken, een oudere man streek met zijn vingers over de ruggen van historische werken, en een jonge vrouw zat op een felgroen stoeltje, verdiept in een roman alsof de buitenwereld niet bestond. Deze kleine momenten van rust en stilte in het dagelijks leven werden niet waargenomen door Erik of Anna, maar de energie ervan was voelbaar, een subtiele tegenhanger van de digitale onrust waarin ze allebei gevangen zaten.

Anna zuchtte zachtjes, haar adem zichtbaar op het glas. Haar gedachten dwaalden af naar het boek dat ze net had gekocht, een roman die ze hoopte dat haar zou inspireren. Maar nu, terwijl ze wachtte, voelde ze alleen een soort innerlijke rusteloosheid. Ze keek weer naar Erik, niet bewust van de richting van haar blik, maar gewoon instinctief aangetrokken door zijn aanwezigheid. Zijn profiel tegen de glazen gevel leek haast een stil protest tegen de snelheid van de stad. Iets aan hem voelde vertrouwd, hoewel ze zeker wist dat ze hem nooit eerder had ontmoet.

Plotseling schrok Erik op uit zijn digitale trance. Hij voelde het, die vreemde prikkel van bekeken worden, alsof een onzichtbare draad hem aantikte. Hij keek op, zijn ogen vonden de hare, slechts een seconde voordat ze wegkeken, alsof ze zichzelf betrapt had. Maar die seconde was genoeg om hem uit zijn eigen hoofd te trekken. Hij voelde zijn voeten op de grond, de zwaarte van zijn tas, de geluiden om hem heen die plotseling weer tot hem doordrongen.

Anna voelde haar wangen rood worden. Wat was het toch met haar dat ze zichzelf altijd in deze ongemakkelijke situaties bracht? Ze overwoog even om gewoon weg te lopen, maar haar nieuwsgierigheid won. Wat zou er gebeuren als ze een gesprek begon? Maar hoe begin je een gesprek met iemand die zo diep in zijn eigen wereld lijkt te zitten?

Erik haalde diep adem. Misschien was dit zijn kans. Misschien moest hij gewoon iets zeggen. Hij keek naar haar, zijn blik nu minder vluchtig. "Wacht je op iemand?" vroeg hij, zijn stem zacht maar duidelijk genoeg om boven het geroezemoes van de stad uit te komen.

Anna keek op, haar ogen groot van verrassing. Ze glimlachte nerveus en knikte. "Ja, een vriendin," zei ze. Maar terwijl de woorden haar mond verlieten, vroeg ze zich af of dat echt waar was. Wachtte ze op een vriendin, of gewoon op een teken van verbinding?

De stilte die volgde was kort maar vol betekenis. Beide glimlachten voorzichtig, alsof ze wisten dat dit moment iets bijzonders was, zelfs als ze nog niet wisten waarom. De stad om hen heen leek even te vervagen, de voorbijgangers werden slechts schimmen, de geluiden zachter. Het was alsof de tijd even stil stond.

"Leuke boekenwinkel daarbinnen," zei Erik uiteindelijk, terwijl hij met zijn hoofd naar de gevel knikte. Zijn poging om de stilte te doorbreken was onhandig, maar oprecht. Anna lachte zachtjes. "Ja, ze hebben van alles. Ik vond net iets wat ik al een tijdje zocht." Ze pakte een van de boeken uit haar tas en liet het hem zien. Een roman met een kleurrijke omslag die Erik niet herkende, maar iets in haar blik vertelde hem dat het voor haar iets betekende.

Ze begonnen te praten, voorzichtig eerst, aftastend, maar al snel vloeide het gesprek op natuurlijke wijze. Over boeken, over de stad, over hoe het voelde om soms zo verloren te zijn in een wereld vol met mensen. Het was alsof de glazen gevel niet alleen een spiegel was van de buitenwereld, maar ook een portaal dat hen dichter bij elkaar bracht.

Na een tijdje kwam de vriendin van Anna opdagen, een vrolijke jonge vrouw met een brede glimlach die hen nieuwsgierig bekeek. Erik glimlachte terug en besloot dat het tijd was om verder te gaan. Maar terwijl hij afscheid nam, voelde hij iets nieuws. Het gevoel dat hij niet alleen meer een toeschouwer in de stad was, maar een deelnemer, hoe klein ook.

Anna keek hem na terwijl hij weg liep, zijn silhouet vervagend tussen de menigte. Misschien zou ze hem nooit meer zien, of misschien was dit het begin van iets onverwachts. Wat het ook was, het liet een kleine gloed achter, een herinnering dat zelfs in een wereld die draait om verbinding via schermen, de echte momenten nog altijd van mens tot mens plaatsvinden.

Ai CLONE VAN DEZE FOTO